खूप दिवसापासून हे सर्व लिहायचे होते अखेर आज तो दिवस आला . मी ही थोडी निवांत होते म्हंटल आज आपण लिहुयाच . रोजचा प्रवास नकीच आपल्याला काहींना काही गोष्टींचा अनुभव देऊन जातो किव्हा नवीन अनोळखी वक्तींशी ओळख करून देतो आणि ते कोणत्या गोष्टीतून जातंय कसे स्वतःला सांभाळून आयुष्य जगताय हे कळत ही गोष्ट आहे एक आई व तिच्या प्रेमळ मुलाची आताच एक आठवडा झाला असेल मी कॉलेज वरून घरी परतताना मला एक लहान मुलगा आणि त्याची जिवलग आई बेटले असेच बोलावे लागेल . त्याच्याशी बोलणं झालं म्हणजे त्यांना माझ्याशी बोलावं वाटलं असेल कदाचित सुरूवात एक प्रश्नावरून झाली आणि नंतर हळू हळू त्या ताईंशी बोलणं झालं . तेव्हा त्या त्यांच्या मुलाशी ज्या प्रकारे हातवारे करून बोलू लागल्या मी त्यांना विचारले काय झाले आहे ? बोलत का नाही हा ? तेव्हा त्यांनी ज्या काही गोष्टी मला सांगितल्या त्या ऐकून मी स्वतःला मनातून सांभाळू लागले . त्या बोल्या जेव्हा याचा जन्म झाला तेव्हा पासून याला ऐकता येत नाही . लहान असताना त्याचे operration शक्य नव्हते . लहानपणापासू ऐकता न आल्या मुळे आज त्याला बोलता येत नाही लहान पणापासून कानावर एक ही शब्दच पडला नाही . आज तो 8 वर्षाचा आहे त्याचे operrations झाले मशीन्स बसवली आता त्याला थोड ऐकू येतंय . आणि सर्व काही ऐकून आता हळू हळू बोलण्याचे प्रयत्न चालू आहे . आणि त्या हे देखील बोल्या तो हुशार देखील आहे . आणि सर्व गोष्टी लवकर समजून पण घेण्याचा प्रयत्न करत आहे . अजून बोलता बोलता हे देखील कळले की या सर्व गोष्टी असून ही तो शिकण्याचे प्रयत्न सोडत नाही रोज त्याला सकाळीच शाळेत घेऊन जाणे ते त्याच्या सोबत दिवस भर त्याच्यासोबत राहून त्याला सोबत कोणाची कमी भासू नये म्हणून आणि लवकरात लवकर शिकण्यासाठी त्याची आई रोज सोबत शाळेत त्याच्या सोबत राहुन आणि शाळा सुटल्यावर त्याला रोज सकाळ पासून थांबून रोज संध्याकाळी घरी घेऊन जाणे . आणि सर्वात मोठी गोष्ट तो करेल सर्व काही लवकर शिकेल सर्व गोष्टीं त्यांचा हा आत्मविश्वास खूपच मोठा होता . नकीच मी देखील त्यांच्या आत्महविश्वासाला नवे पंख दिले आणि बोले हो नक्कीच शिकेल तो सर्व काही लवकरच .
जीवनाचा प्रवास म्हणजे अगदी खडतर व आनंद दुःखाच्या पायऱ्या चढायला लावणारा होय. जे काही आपल्याला जीवनात भेटते त्यात कधी दुःख असते तर कधी आंनद आपण विचार पण करत नाही अशी अमूल्य गोष्ट सुद्धा आपल्याला भेटतात " खाँब देखे भी क्या ते जो कभी पुरे ही नाही हुए पर जो खाँब कभी देखेही नाही थे वो पुरे हो गए " शायद इसे ही जिंदगी कहते है खरतर आपण ज्या गोष्टींचा विचार करतो ती गोष्ट कधी कधी पूर्ण होत नाही . पण आपणं ज्या गोष्टींचा कधीच स्वप्नातही विचार करत नाही ती गोष्ट पूर्ण होते व आपल्याला भेटते. त्यामुळे जीवनात तुम्हाला जे काही भेटणार आहे ते भेटूनच राहणार आहे विचार करू नका जे तुम्हाला भेटणार आहे ते बरोबर काही काळाने तुम्हाला नक्की भेटेल फक्त तुमचे मनोबल योग्य ठेवा जास्त विचार करणे सोडून द्या एक बोलू " सबको याद करना बंद करदो क्योकी बहुत कम लोग ...
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा